Çağdaş, ölçünlü (standart) Türkçede ikincil sesletim (secondary articulation) konusunda büyük bir karmaşa yaşandığı hâlde, bu konu yeterince incelenmemiştir. Birincil sesletimler (primary articulations) üzerine de birçok sorun çözüm beklemektedir. Türklerin 7. yüzyıldan başlıyarak islâmiyeti benimsemesi, Arapça ve Farsça sözcüklerin Türkçeye doluşması ile, Türkçe'nin sesçil (phonetic) bir dil olma özelliği gittikçe zarara uğramıştır. Daha sonraları Fransızca, Yunanca, İtalyanca, Almanca ve İngilizce sözcüklerin akını ile bir ara yabancı sözcüklerin sayısı yerli sözcüklerin sayısını geçmiş, yabancı sözcüklerin yerli sözcüklerle ve yabancı sözcüklerin yabancı sözcüklerle birleşime girmesiyle, Türkçe'nin sessel yapısı ikincil sesletimler açısından daha da karmaşık duruma girmiştir. Bu makalede çağdaş, ölçünlü Türkçe'nin alıntılanmış sözcükler nedeniyle içinde bulunduğu ikincil sesletimler karmaşası ele alınacaktır.

Dil tarihlemesinin amacı, ilişkisi olduğu sanılan iki ayrı dilin belirli oranda sözcük sayımını yaparak incelemek, incelenen bu iki dil arasındaki köken ilişkisini saptamak ve bu ilişkinin derecesini belirlemek, bu iki dilin ortak bir ata-dilden (proto-language) ne zaman ayrıldıklarını kestirmektir.