Avrupa'yı ortaçağdan çıkarıp onu yeni bir hayata kavuşturan, yeni çağı açan klasik çağ düşünürlerinin 21. yüzyıla girmeye hazırlanan Avrupa için ve Atatürk devrimi ile çağdaşlaşma yolunda büyük bir atılım yapan ülkemiz için anlamı ve önemi nedir? Bu soruyu cevaplandırmadan önce klasik filolojinin, klasik eğitimin, humanist düşüncenin Atatürk'ün yaratmak istediği yeni Türkiye için hayati önem taşıdığı fikrinin ilk olarak 1940'ta Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi Klasik Filoloji kürsüsünde dile getirildiği belirtilmelidir. 1940 yılından beri de kürsü mensuplarının çalışmalarında ön planda tutulduğunu hatırlatmak gerekir. Daha sonra 1960'ta yayınlanan L'Humanisme a Venir'de sorun tarihi bir çerçeve içinde teorik açıdan incelendi. 1976 ve 1977 yıllarında, bilindiği gibi, Klasik Çağ Araştırmaları Kurumu düzenlediği iki simpozyumda sorunu değişik açılardan inceledi. Son olarak 1-2 Aralık 1991'de düzenlenen seminerin amacı 21. yüzyıla girerken klasik filoloji, klasik eğitim ve klasik düşüncenin Avrupa'daki ve Türkiye'deki yerini saptamaktı.

"Uygarlık" ve "çağdaşlaşma" herkesin dilinde dolaşan iki terim; anlamı üzerinde herhangi bir tereddüt duyulmayan, bu yüzden de bilimsel bir tanımına gidilmeyen iki ilk bilgidir. "Uygarlık" kavramı Avrupa'da Aydınlanma çağında, 18. yüzyılın ortalarında oluşmuştur. Buna Fransızlar "civilisation" demişlerdir. Bu terim ile bir ülkenin ya da bir toplumun düşünsel, sanatsal ve maddesel yaşamına özgü olan özelliklerin tümü anlaşılır. Ancak "civil" (medeni) sıfatı çok daha eskidir ve Tanrı korkusu duyan, toplum yaşamını yasalarla düzenleyen, her türlü vahşetten uzak olan uluslar için kullanılmıştır.

A la seule exception de la longue épigraphe de Syllion (relatant les res gestae de Manes), de deux inscriptions descriptives (bases de statues), d'une inscription de nature incertaine, de deux inscriptions rappelant la générosité des deux citoyennes d'Aspendos et des légendes monétaires, le corpus des doctunents dialectaux de Pamphylie étudié par M. Claude Brixhe ne contient que des épitaphes. Comme ce corpus au debut de Penquete de M. Brixhe contenait moins de cent documents, l'auteur a juge bon d'en augmenter autant que possible le nombre. Depuis 1962, il a ete maintes fois en Pamphylie: les recherches qu'il a menees à Aspendos et aux alentours ont ete fructueuses; il a decouvert 79 épitaphes (numérotées de go à 168). Il les a publiées, avec les inscriptions déjà connues, dans la seconde partie de son livre. Il est évident que les épitaphes, qui "ne nous fournissent guere que des nominatifs et des genitifs singuliers" (p. 97, § 30), ne constituent point le matériel idéal sur quoi baser Petude de la morphologie et de la syntaxe d'une langue. Mais "la multiplication des travaux sur les langues de l'Anatolie ancieruıe" et "le regain d'interet pour les parlers acheens du lermillenaire" et surtout "l'étrangete même du dialecte grec de Pamphylie" ont amené M. Brixhe â entreprendere cette tâche difficile.

Trieste, cette ville situee au coin le plus réculé de la Mer Adriatique, a une histoire trés intéressante. D'origine illyrienne, son histoire commence avec la conquete romaine. Sa destinée a été déterminée par sa position géographique et par son caractére de colonie romaine placée sur la mer et entourée de populations indigénes. Envahie par les Gothes, annexée â l'empire byzantin (539), elle a dû soutenir de longues luttes pour sauvegarder son autonomic. D'abord, au temps de Charlemagne elle défend la lex antiqua contre l'introduction des coutumes et des bis germaniques. Plus tard elle est aux prises avec Venise, laquelle elle ne veut pas se soumettre, et est menacee par le pouvoir croissant des évêques. En 1382 ce sont les Habsbourgs qui l'occupent pour avoir un débouché â la mer.